Rozdział I - ''My jesteśmy płomieniem , Ty jesteś tylko nic nie znaczącą rośliną, którą spalimy.''

Witam witam i o zdrowie pytam. Rozdział 1 już gotowy. Osobiście uważam, że nie wypadł za dobrze, ale to wasza opinia jest najważniejsza. I dziękuję za (w chwili, której piszę) 168 wyświetleń, zwłaszcza, że blog działa dopiero niecałe 4 dni. ^^

P.S: Znak 3* oznacza, że zaklęcie zostało wymyślone przeze mnie na potrzeby opowiadania. :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
-Wątpię, abyśmy się znali. To raczej niemożliwe. - powiedziała, patrząc na nich z zdezorientowaniem, jednak starała zachować się zimną krew.
- Wiemy , że dużo lat minęło, ale powinnaś nas pamiętać - powiedział złowieszczo ich przywódca i zdjął kaptur, tak , jak pozostali. Gdy zobaczyła, kogo ma ze sobą, otworzyła usta ze zdziwienia. Ogron i czarownicy z Czarnego Kręgu. Wrócili...
- A-ale jak W-wy tutaj...? - spytała, wytrącona z równowagi i trochę przestraszona, o czym świadczyło jąkanie.
- Wszyscy myśleli, że już po nas po wielkiej walce w wymiarze Omega. Ale my tak tylko tymczasowo udawaliśmy martwych. Potem zbieraliśmy siły, aż w końcu możemy wyjść z ukrycia! - roześmiał się głośno, czując z tego powodu dziwne, toksyczne szczęście. A może nie całkiem takie toksyczne?
- Wrócicie tam szybciej, niż się zjawiliście! To Wam na pewno zagwarantuję. - powiedziała rozzłoszczona. Ale nie atakowała. Czuła, że raczej nie będzie co się bić , jak małe dzieci. Jednak wolała trzymać się na baczności. Z nimi nigdy nic nie wiadomo. Z resztą nie wiedziała, czy nie mają przypadkiem na nią jakiegoś asa w rękawie czy coś w tym stylu.
-Nie wydaje mi się, Roxy. Jak na razie nie mamy w planach powrotu do wymiaru Omega. - powiedział i po chwili do niej doskoczył , a ona automatycznie odsunęła się do tyłu. - No już, nie bój się - zaśmiał się złowieszczo. No tak, przecież on się nie troszczy. On terroryzuje na wszelkie sposoby. Roxy już nie wytrzymała tego wszystkiego. Za bardzo ją drażnił.
- Furia tygrysa!3* - wykrzyknęła i rzuciła w niego kulą, która nagle, prawie niewidzialnie się rozdzieliła i jedna z nich zniknęła, aby potem dobić przeciwnika. Na jej nieszczęście Ogron przechwycił jej kulę z łatwością i ją zmiażdżył , zmieniając ją w pył.
-Niezbyt dobry pomysł, Roxy. - powiedzieli równocześnie czarownicy i zaczęli ją atakować zaklęciami. Nawet nie słyszała ich nazwy a i tak były dość potężne. Bała się. Skoro są aż tak potężni, to jaki będzie ich następny ruch? Gdy w jej stronę poszybowało jeszcze jakieś zaklęcie, wykrzyknęła zaklęcie maskująco-ochraniające i wyczarowała kolibra. Winx muszą wiedzieć i to szybko. Zerwała z siebie kawałek swojej bluzki i napisała ''Czarownicy w Gardenii. Przy nowych halach hurtownii. Pośpieszcie się, proszę. Roxy'' a następnie wypuściła szybko kolibra, który szybko poszybował w kierunku morza.Jeszcze chwila, a jej tarcza się rozpadnie, a ona nie będzie do końca bezpieczna.I stało się - tarcza rozsypała się w pył, podobnie jak zaklęcie... Chwila, chwila. Jest jeszcze ukryta kula, o której nie wiedzą więc może... Natychmiast ją uaktywniła z szerokim uśmiechem, widząc jak Anagana powala na ziemię. Na pewno nie będzie to długo trwać.
-Roxy, nie rozumiesz czegoś. My jesteśmy płomieniem, a Ty jesteś tylko nic nie znaczącą rośliną, którą spalimy. - powiedzieli i rzucili na nią kolejne zaklęcie.
- Kęs rekina! 3* - wykrzyknęła, z trudem się broniąc i atakując. Byli silniejsi, a ona dopiero była na 3 roku nauki. Przez fewor walki nie zauważyła, że jeden czarnoksiężnik zniknął i stoi za nią. Nagle poczuła nieopisany ból i padła na ziemię. Czuła, że słabnie. Ale zauważyła Winx! Jest jeszcze nadzieja!
(...)
Obudziła się, czując znajomy zapach świeżo upieczonego ciasta do eklerków. Kochała je ( Tak, ja też je kocham. Moja miłość od pierwszego zjedzenia. ♥ xD - Przyp. Aut.). Więc coś się dzieje. Pytanie brzmi - co? Wiedziona ciekawością i mimo wielkiego bólu poszła podsłuchać rodziców.
-Boję się o Roxy, Klaus. Sam przecież widziałeś. Już śpi 4 dzień! - powiedziała rozgorączkowana była królowa czarodziejek, a Artu zapiszczał zmartwiony o swoją panią.
- Ja też się boję, ale wiem, że Roxy da sobie radę. Z resztą, jak wróci do szkoły to będzie bezpieczna - odgarnął włosy z czoła i zabrał się za robienie kawy. Młoda czarodziejka potupała trochę, udając że schodzi ze schodów i weszła do kuchni.
-Cześć Mamo. Cześć Tato... - powiedziała z szerokim uśmiechem i się przytuliła do nich a następnie podeszła do Artu i zaczęła się z nim bawić, jak gdyby nigdy nic się nie stało.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~